Dat was helemaal mijn schuld - door Yvet van Geest

12/11/10 Categorie: Communicatie | jeugd | deëscalatie

Net voor sluitingstijd kan ik nog snel even boodschappen doen in het dorp. Elke keer weer valt het mij op dat de omgangsvormen en de snelheid van leven in "mijn dorp" zo veel prettiger zijn dan in "mijn stad". Het is mijn gehaastheid die hier niet passend is en ik moet altijd weer schakelen van het stadse gedrag naar de manieren van het platte land.

Nog met mijn hoofd bij de agressietraining die ik vandaag gaf race ik de supermarkt uit en loop snel naar mijn auto. Ik loop rakelings achter een groepje hangjongeren langs die met hun fietsen in een cirkel staan te praten. Of je nu in de stad of in het dorp bent dat verandert niet. Jongeren vinden het overal fijn om over hun fiets gebogen diep in gesprek met elkaar te zijn en vooral oog voor elkaar te hebben.

Een van de jongens rijdt plotseling achteruit en botst hard tegen mij en mijn boodschappen op. Ik voel irritatie opkomen. "Kan die jongen niet uitkijken wat hij doet?" Terwijl ik ook echt erg dicht achter zijn achterwiel langsliep.

Ik verwacht een vervelende of onbeleefde opmerking van hem bijgestaan door de jongeren om hem heen.

In plaats daarvan draait de jongen zich om kijkt me vriendelijk aan en zegt: "Oh, sorry mevrouw, het spijt me dat was helemaal mijn schuld, gaat het?"

Ik grijns, kijk hem en zijn vrienden lachend aan en zeg " ja het gaat, dank je wel". Gniffelend loop ik weg en voel me betrapt. En ik weet, dit heeft niets te maken met stad of platteland maar met effectief communiceren. Deëscalatie is een belangrijke vorm van communicatie als er spanning ontstaat. Sommige mensen hoeven dat ècht niet meer te leren in een training "omgaan met agressie".

Yvet van Geest

Tags: communicatie, jeugd, jongeren